เทียนเต็ก ซินแส ปฏิบัติธรรมแดนพุทธภูมิ
"ส่งแม่สู่สรวงสวรรค์"

วันที่ 1 เมษายน  2555 พระราชทานเพลิงศพแม่ชุ่ม  แซ่อึ้ง ณ.วัดโพธิ์บางคล้า  ต.บางคล้า  อ.บางคล้า  จ.ฉะเชิงเทรา

หน้าปก

(ดาวโหลดหนังสือได้ฟรี)

ปกหลัง

ปฏิบัติธรรมแดนพุทธภูมิครั้งที่ 5.
29 ม.ค.55

แม่ป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลจุฬา

ขอกราบเท้าของแม่ที่แน่นิ่ง             หัวใจลูกดำดิ่งจากยอดผา กุมมือแม่แนบไว้ในอุรา                   ธารน้ำตาหลั่งรินแทบสิ้นใจ

ขอกอดแม่เอาไว้ในโอกาส              แม่ไม่อาจรับรู้ลูกอยู่ใกล้ ระลึกถึงคุณมารดาผู้ลาไกล             คือพระในใจลูกอยู่ทุกคราว

มือคู่นี้ที่เลี้ยงดูให้อยู่รอด                 เคยสวมกอดลูกไว้เมื่อไข้หนาว ตักนี้เคยหนุนหลับเมื่อนับดาว           ทั้งสองเท้านำลูกไปให้เป็นคน

ภาพที่แม่จะสิ้นลงอยู่ตรงหน้า           ปรารถนาจะยุดรั้งยังสับสน จะให้แม่ไปสบายหรือทุกข์ทน          เสียงทุกคนรอบข้างต่างระบาย

วันที่แม่เต็มใจให้กำเนิด                  แสนประเสริฐลูกได้เกิดอย่างเฉิดฉาย แต่วันนี้ต้องเซ็นยอมให้แม่ตาย         ลูกใจร้ายหรือเปล่ายังเฝ้าตรม

คิดถึงความตามหลังครั้งวันเก่า         เมื่อวัยเยาว์ยิ่งทำให้ใจขื่นขม สิ่งที่แม่มอบให้ล้วนชวนชื่นชม          ลูกระทมทดแทนแม่แต่น้อยไป

แม่เคยหวีผมให้ก่อนไปส่ง               เสื้อก็รีดจีบคงให้ตรงไว้ พาไปเรียนเขียนอ่านขับขานไป         หน้าหนาวได้ใส่เสื้อหนาล้วนผ้านวม

ส่วนลูกหวีผมให้ใจจะขาด               เสื้อสะอาดซื้อใหม่ให้แม่สวม กลัวว่าแม่จะหนาวลมห่มผ้านวม       น้ำตาท่วมท้นมาเป็นอาจิณ

แม่เหนื่อยมามากมายจนกายล้า        ลูกสัญญาไม่ทำให้ต้องถวิล จะไม่ร้องฟูมฟายให้ได้ยิน               น้ำตารินรดมือแม่แค่เบาเบา

ถึงจะกลั้นเสียงร้องยังก้องอยู่           ด้วยรับรู้แม่จากไปใจลูกเฉา ทุกสัมผัสจะห่างเหินเกินบรรเทา       เหลือแต่เงาในรูปถ่ายไว้ให้ดู

วันที่ลูกนอนเปลไกวในผ้าอ้อม         เสียงเพลงกล่อมที่แม่ร้องยังก้องหู ปลาตะเพียนแขวนไว้ให้ลูกดู            ลูกหลับอยู่กลัวยุงกัดยังพัดวี

แต่คืนนี้แม่ต้องนอนในเปลไม้          เสียงสวดมนต์กล่อมใจให้แม่นี้ พร้อมพวงหรีดแขวนไว้ด้วยไมตรี      ของผู้ที่มาเคารพอย่างครบครัน

ขอพระพุทธนำท่านไปในธรรมะ        ขอพรพระส่งท่านไปถึงสวรรค์ ขอพรเทพทุกพระองค์ทรงสุบรรณ     รับแม่ฉันไว้สวมกอดตลอดไป

ครั้นที่ลูกเดินทางไกลยังไม่กลับ       แม่ไม่หลับนับเวลามาตอนไหน เตรียมข้าวปลารออยู่แม่รู้ใจ             ลูกหลับได้แม่จึงกลับเข้าหลับนอน

แม่อย่าห่วงกังวลลูกคนนี้                ทุกวลีลูกจะจำที่พร่ำสอน ขอให้แม่หลับตาแม้อาทร               แล้วพักผ่อนนอนเถิดหนาอย่าจาบัลย์

ครั้นนี้แม่เดินทางไกลอยากไปส่ง      ให้แม่ตรงขึ้นสู่สรวงสวรรค์ แต่ไม่นานลูกจะตามไปพบพาน        กราบแทบเท้าของท่านบนดาวดึงส์

ขออโหสิกรรมทุกท่านและเจ้ากรรมนายเวร แทนแม่ด้วย ด้วยรักและอาลัย

ประวัติแม่ชุ่มแซ่อึ้ง  เกิดเมื่อวันที่ 1 เมษายน  2470 บิดาชื่อ  ยู่ช้วน  แซ่ฉั่ว มารดาชื่อ  นางซิ้วกิม  แซ่ฉั่ว มีพี่น้องชายหญิง 3 คนคือ 1 แม่ชุ่ม  แซ่อึ้ง 2 นางจ้อย  แสงไชยไพศาล 3 นายเล็ก  แซ่ฉั่ว แม่ชุ่ม  แซ่อึ้ง  แต่งงานอยู่กินกับเตี่ยเล้ง  แซ่อึ้ง มีบุตรธิดารวม 3 คนคือ 1.พระอธิดการธงชัย  ธมฺมกาโม (จุลศรีไกวัล)     เจ้าอาวาสวัดแดงประชาราษฏร์  จ.นนทบุรี 2.นางอรวรรณ  ดำแดง  ผ.อ. โรงเรียนเทศบาล1.วัดแจ้ง 3.นายเกรียงไกร  จุลศรีไกวัล  อาชีพค้าขาย แม่ชุ่ม  แซ่อึ้งประกอบอาชีพค้าขาย  ทำไอศกรีมขายเลี้ยงลูกจนจบการศึกษา  มีอาชีพการงานที่มั่นคง  ทั้งสายอาชีพ  สายราชการ  และรัฐวิสาหกิจ  จนประสพความสำเร็จ  แม่ชุ่มเป็นคนใจบุญ  จนชาวบ้านรู้กันทั่ว  แม่สอนลูกทุกคนให้เป็นคนเสียสละ  อดทน  มีน้ำใจไมตรี  รับผิดชอบต่อหน้าที่  กตัญญูต่อผู้มีพระคุณ  ต้องรู้จักให้อภัย  ไม่ดูถูกคนที่ต่ำต้อยกว่า  และที่สำคัญแม่เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกๆเสมอ  แม่เป็นคนขยัน  ทำงานไม่ยอมหยุด  จนวาระสุดท้ายแม่สิ้นลมด้วยความสงบ เมื่อวันที่ 25  มกราคม  2555  เวลา 08.24น. รวมศิริอายุได้ 85 ปี

ที่บอกว่าส่งแม่สู่สรวงสวรรค์ เพราะตั้งแต่เกิดไม่เคยเห็นแม่ทำบาป เห็นแต่แม่ทำบุญ แม่นั่งสมาธิไม่เป็นแต่ชอบทำบุญ ใครบอกให้ทำแม่ทำหมด ไม่เคยบ่น ขนาดอาตมา มาที่พุทธคยาแล้วโทรศัพท์ไปบอกแม่ว่า แม่ขณะนี้อาตมากำลังเดินจงกลมรอบต้นพระศรีมหาโพธิ์ ที่พุทธคยา บอกให้แม่หลับตาท่องพุทธโธๆๆๆ แม่ก็ทำตามเมื่อจบแล้วแม่บอกว่าแม่หายเจ็บหายป่วยแล้วแต่ แม่ขอร้องอะไรสักอย่างหนึ่งจะได้ไหม อาตมาถามไปว่าจะขอร้องอะไร แม่บอกว่าเพื่อนแม่ ที่นอนอยู่ห้องเดียวกับแม่อีก 6 คน ท่านช่วยเดินให้เขาด้วยจะได้ไหม จึงบอกกับแม่ไปว่าได้ไม่มีปัญหา แม่บอกชื่อมาทีละคน แล้วท่องพุทธโธเอาไว้จะได้หายเจ็บหายป่วย ทุกคนก็ทำตาม พอเสร็จแล้วแม่ยังบอกอีกว่า เพื่อนของแม่หายเจ็บหายป่วยแล้ว แต่แม่ขอร้องอะไรพระชัยอีกสักอย่างจะให้แม่ได้ไหม ถามแม่ไปว่าแม่จะขอร้องอะไรไม่มีปัญหาถ้าทำได้จะทำให้ แม่บอกว่าตึกที่แม่อยู่นี้(ตึก ว่องวานิช) มีแต่คนป่วย เป็นมะเร็งทั้งตึก พระชัยช่วยเดินให้เขาหน่อยจะได้ไหม จึงบอกกับแม่ว่า แม่สบายใจได้อาตมาจะเดินให้กับทุกๆคน จะเดินให้วันละ 9 รอบ (การเดินจงกลมภาวนารอบต้นพระศรีมหาโพธิ์ จะต้องเดินรอบพระวิหารด้วย เพราะต้นศรีมหาโพธิ์อยู่ติดกับวิหาร) หนึ่งรอบเดินประมาณ 250 ก้าว ในขณะที่อาตมาเดินจงกลมภาวนาอยู่นั้น ยังเห็นหน้าคนป่วยที่อยู่ห้องเดียวกับแม่มาลอยอยู่ที่หน้า แสดงว่าคนเหล่านั้นรับรู้และรับได้ กำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับคนเจ็บป่วย นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา อาตมาไปที่พุทธคยาทุกปีไม่เคยขาด

วันนี้ “วันแม่แห่งชาติ”...ผมได้รับบทความที่เพื่อน ๆ ส่งต่อ ๆ กันหลายทอด อ่านแล้วก็มีความซาบซึ้งต่อพระคุณของคุณแม่ ที่อยากให้ผู้อ่านคอลัมน์นี้ได้อ่านโดยถ้วนหน้า ถ้าเคยผ่านตาก็ขอให้อ่านวันนี้อีกครั้ง และถ้าไม่เคยอ่าน, ก็เป็นโอกาสอันดียิ่งที่จะได้อ่าน แล้วคุณจะรู้ว่าคนเขียนสะท้อนความเป็นจริงของแม่ทุกคนได้อย่างดีเยี่ยม ต้นฉบับของเรื่องบอกว่า บทความนี้แปลและเรียบเรียงจาก “Mother’s 8 Lies” ที่ไม่ได้บอกว่าคนเขียนเป็นใคร แต่ก็ขอคารวะอย่างสูงเอาไว้ ณ ที่นี้ด้วย   1. เรื่องเริ่มขึ้นตอนเมื่อผมเป็นเด็ก ๆ ผมเกิดในครอบครัวยากจน ครอบครัวของเราจนมากจนต้องอดข้าวบ่อย ๆ เมื่อไหร่ก็ตามเมื่อถึงเวลากินข้าว...แม่จะแบ่งข้าวมาให้ผมเพิ่มขึ้นอีก พร้อมทั้งพูดว่า "ลูกต้องกินข้าวเพิ่มขึ้นนะ...ส่วนแม่ ไม่ค่อยหิว" นี้เป็นครั้งแรกที่แม่โกหกผม 2. เมื่อผมเติบโตขึ้น คุณแม่เพียรพยายามหาเวลาว่างไปตกปลาในแม่น้ำ เพื่อว่าผมจะได้กินอาหารที่มีประโยชน์ต่อการเจริญเติบโตของผม แม่ต้มปลาที่ตกมาได้ทำเป็นซุปให้ ผมกิน ในขณะที่ผมกินแกงต้มปลา..แม่จะนั่งข้าง ๆ ผม แทะกินเศษเนื้อปลาที่ติดอยู่ตามก้างปลาหลังจากที่ผมได้กินเนื้อปลาไปแล้ว ผม รู้สึกตื้นตันใจมาก..ผมพยายามแบ่งเนื้อปลาให้แม่ แต่แม่ปฏิเสธทันควัน พร้อมกับกล่าวว่า "ลูกกินเถอะ...แม่ไม่ค่อยชอบกินเนื้อปลา" นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่แม่โกหกผม 3. เมื่อผมเรียนอยู่ชั้นมัธยม เราต้องใช้เงินเพิ่มมากขึ้นแม่ต้องหารายได้พิเศษด้วยการรับงานเล็ก ๆ น้อยจากโรงงานมาทำที่บ้าน   บางครั้งผมตื่นขึ้นมาตอนตี 1 หรือตี 2...ผมยังเห็นแม่กำลังทำงาน "แม่ครับ...นอนเถอะครับมันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้แม่ต้องไปทำงานอีก" แม่ยิ้มกับผมพูดว่า "ลูกนอนต่อก่อนนะ...แม่ยังไม่เหนื่อย...นอนไม่หลับ" ครั้งที่ 3 แล้วที่แม่โกหกผม   4. ตอนเมื่อใกล้จบชั้นมัธยมผมต้องไปสอบเป็นวันสุดท้าย แม่อุตส่าห์หยุดงานไปเป็นเพื่อน และเพื่อเป็นกำลังใจให้ผมมันเป็นวันที่แดดร้อนมาก ๆ...แม่ต้องรอผมอยู่หลายชั่วโมง เมื่อผมทำข้อสอบเสร็จ...รีบออกมาหาแม่ เห็นแม่ผมมีเหงื่อออกท่วมตัว...แต่ท่านกลับรินน้ำเย็นที่เตรียมมาให้ผมดื่มผมเห็นแม่รู้สึกเหนื่อยและร้อนจึงขอให้แม่ดื่มน้ำก่อน แม่พูดขึ้นว่า "ลูกดื่มเถอะ....แม่ยังไม่กระหายน้ำ" นั่นเป็นครั้งที่ 4 ที่แม่โกหกผม 5. หลังจากที่พ่อผมล้มป่วยและเสียชีวิต คุณแม่ที่น่าสงสารต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อหารายได้มาจุุนเจือครอบครัว แต่ก็ยังไม่ค่อยเพียงพอไม่ว่าคุณแม่จะพยายามมากขึ้นเพียงไรก็ตาม คุณลุงที่อยู่ข้าง ๆ บ้านท่านเป็นคนดี พยายามมาช่วยเหลือครอบครัวเราเสมอ....เช่นซ่อมแซมบ้านที่ผุพัง..ฯลฯ เพื่อนบ้านเห็นครอบครัวลำบากมากก็แนะนำให้แม่แต่งงานใหม่ แต่แม่ยืนกรานไม่เห็นด้วย แม่พูดกับผมว่า "แม่มีลูกอยู่ทั้งคน...แม่ไม่ต้องความรักอีก" แม่ โกหกผมเป็นครั้งที่ 5 แล้ว 6. ในที่สุดผมก็เรียนจบและมีงานทำผมอยากให้แม่ซึ่งตรากตรำทำงานหนักมาตลอดได้พักผ่อนบ้างแต่แม่ไม่ยอม..... กลับไปตลาดทุกเช้าขายผักที่หามาได้เพื่อเลี้ยงชีพทั้ง ๆ ที่ผมพยายามส่งเงินมาให้แม่ (ผมต้องไปทำงานในเมืองที่ห่างไกล) แม่ผมไม่ค่อยยอมรับเงินผม..บางครั้งยังส่งเงินกลับคืนให้ผมอีก แม่พูดกับ ผมว่า "แม่มีเงินพอใช้แล้ว...ลูกควรเก็บเงินไว้สร้างฐานะ"แม่โกหกผม เป็นครั้งที่ 6 7. เพื่ออนาคตที่ก้าวหน้า...ผมตัดสินใจเรียนต่อ ปริญญาโทด้วยทุนของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในอเมริกา เมื่อผมเรียนจบก็ได้งานทำที่นั่นและมีเงินเดือนค่อนข้างสูง เมื่อทำงานไปได้สักพัก...ผมอยากให้แม่ผมมาอยู่กับผมที่อเมริกา เพื่อว่าแม่จะได้หยุดทำงาน พักผ่อนให้สบายในบั้นปลายของชีวิต แต่แม่ผมไม่อยากรบกวน ผม...บอกผมว่า "แม่ไม่คุ้นเคยกับชีวิตต่างแดน" ครั้งที่ 7 แล้วซินะที่แม่โกหกผม 8. เมื่อแม่แก่ตัวลงไปเรื่อย ๆ...ในที่ สุดแม่ก็เป็นมะเร็งและต้องเข้ารับการผ่าตัดที่โรงพยาบาลผมลางานแล้ว รีบบินกลับมาหาแม่สุดที่รักทันที   แม่ผมนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงเมื่อผมไปถึงน้ำตาผมไหลอาบแก้มเมื่อเห็นแม่ซึ่งผ่ายผอมและดูทรุดโทรมลงอย่างมาก แม่รู้สึกดีใจมากที่เห็นผม....พยายามยิ้มอย่างสดชื่นด้วยความลำบาก ผมรู้ดีว่าแม่ได้ฝืนความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างสุดฝืนจากโรคมะเร็งร้ายที่ลามไปทั่วทั้งตัว ผมโอบกอดแม่พร้อมกับร้องไห้ด้วยความสงสาร หัวใจผมในขณะนั้นเศร้าหมองและเจ็บปวดอย่างที่สุด แม่พยายามปลอบผมด้วยเสียงที่แหบพร่าและสั่นเครือ "ลูกรักของแม่...เห็นหน้าลูก แม่ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว" นี่เป็นครั้งที่ 8 ที่แม่โกหก และเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของแม่ ที่โกหกผม แม่ที่ผมรักและบูชามาตลอดชีวิตได้ปิดตาลง และจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ หลังจากที่เธอกล่าวคำโกหกครั้งที่ 8 จบลง วันนี้ คุณกอดแม่แน่น ๆ เพื่อกราบขอบพระคุณท่านแล้วหรือยัง?