ในการศึกษาครั้งใหม่ ทีมงานจากหอดูดาว Lamont-Doherty Earth Observatory ของมหาวิทยาลัยโคลัมเบียเชื่อว่าพวกเขามีคำตอบ: พวกเขากล่าวว่านักวิจัยที่ตรวจสอบสัญญาณของระดับน้ำทะเลที่ผ่านมาตามแนวชายฝั่งต่างๆ อาจล้มเหลวในการแก้ไขการขึ้นลงของแผ่นดินในระยะยาวได้อย่างแม่นยำ ตัวเอง. จากการวัดที่ซับซ้อนใหม่ที่ทำขึ้นทั่วทั้งบาฮามาสพร้อมกับวิธีใหม่ในการวิเคราะห์ข้อมูล นักวิจัยได้ผลิตค่าประมาณที่ต่ำกว่าแม้ว่าจะยังน่ากังวลอยู่ก็ตามสำหรับ interglacial สุดท้าย พวกเขากล่าวว่าทะเลมียอดแหลมสูงกว่าวันนี้อย่างน้อย 1.2 เมตร (4 ฟุต) ซึ่งใกล้เคียงกับรุ่นปัจจุบันส่วนใหญ่ในอีก 100 ปีข้างหน้า อย่างไรก็ตาม พวกเขากล่าวว่า ระดับอาจสูงขึ้นได้ ขีดจำกัดบนที่ไม่น่าจะเป็นไปได้คือ 5.3 เมตร (17 ฟุต) การศึกษาปรากฏในสัปดาห์นี้ในการดำเนินการของ National Academy of Sciences

"เพื่อให้ระดับน้ำทะเลสูงขึ้นถึง 9 เมตร คุณจะต้องละลายพื้นที่ส่วนใหญ่ของกรีนแลนด์และแอนตาร์กติกา" เบลค ไดเออร์ ผู้เขียนนำกล่าว “นี่แสดงให้เห็นว่ามันไม่ได้เกิดขึ้น ดังนั้นบางทีเราไม่ควรรู้สึกแย่เกี่ยวกับอนาคต ในทางกลับกัน ค่าประมาณที่ต่ำกว่าของเรานั้นแย่ และค่าบนของเราก็แย่จริงๆ”

กุญแจสู่การศึกษาใหม่: ข้อเท็จจริงที่ว่าเมื่อแผ่นน้ำแข็งก่อตัวขึ้น พวกเขากดพื้นดินเบื้องล่าง น้ำแข็งที่ปกคลุมภาคเหนือของอเมริกาเหนือในช่วงน้ำแข็งครั้งสุดท้ายเมื่อประมาณ 15,000 ปีก่อนทำให้แผ่นดินถล่มลงมาหลายร้อยเมตร แต่โลกนั้นยืดหยุ่นได้ สิ่งที่ลงไปที่หนึ่งจะไปขึ้นที่อื่น เช่น เมื่อคุณบีบลูกบอลยางหรือยางใน การเสียรูปที่ตามมาเหล่านี้นอกบริเวณที่เป็นน้ำแข็งนั้นยังไม่ค่อยเข้าใจ พวกมันอาจคืบคลานไปหลายร้อยหรือหลายพันไมล์ในหลายร้อยหรือพันปี พวกมันเคลื่อนที่ส่วนใหญ่ในเสื้อคลุมที่ยืดหยุ่นได้ ลงไปประมาณ 100 ถึง 1,000 กิโลเมตร ก่อนที่จะโป่งกลับบนพื้นผิว จากนั้น เมื่อน้ำแข็งละลาย กระบวนการจะกลับกัน ก่อนหน้านี้บริเวณที่ปกคลุมด้วยน้ำแข็งจะดีดตัวขึ้น ขณะที่บริเวณขอบจะจมลงในรูปแบบกระดานหกอย่างช้าๆ

เห็นได้ชัดว่าการเคลื่อนไหวดังกล่าวหรือที่เรียกว่าการสะท้อนกลับของน้ำแข็งในน้ำแข็งสามารถบิดเบือนการประมาณระดับน้ำที่ผ่านมาและนักวิทยาศาสตร์ด้านสภาพอากาศพยายามที่จะปรับตัวให้เข้ากับพวกเขาอย่างแม่นยำ ตัวอย่างเช่น การศึกษาก่อนหน้านี้ชี้ให้เห็นว่าคลื่นภูมิประเทศจากธารน้ำแข็งของทวีปอเมริกาเหนือได้เคลื่อนตัวไปตามชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐฯ และไปถึงหมู่เกาะบาฮามาส สิ่งนี้ผลักเกาะให้สูงขึ้นเมื่อน้ำแข็งอยู่ในระดับสูง และค่อยๆ คลายตัวกลับลงมาเมื่อน้ำแข็งละลาย แต่เท่าไหร่และเมื่อไหร่ไม่ชัดเจน เพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติม นักวิจัยได้ศึกษาแหล่งชายฝั่งของเกาะอย่างละเอียด

บาฮามาสวิ่งจากเหนือจรดใต้เป็นระยะทาง 1,200 กิโลเมตร ซึ่งทำให้เหมาะสำหรับการศึกษาการสะท้อนกลับของน้ำแข็ง ในทางทฤษฎี วัฏจักรของการโปนและการทรุดตัวจะยิ่งเข้าใกล้น้ำแข็งมากขึ้น และค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปทางใต้ ดังที่แสดงให้เห็นในแหล่งชายฝั่งของเกาะ นี่คือสิ่งที่นักวิจัยค้นพบ

ในการเดินป่าไปตามชายฝั่งของเกาะทั้งเจ็ด ทีมงานได้วัดระดับความสูงของการก่อตัวของธรณีวิทยาประเภทต่างๆ อย่างแม่นยำ รวมถึงแนวปะการังฟอสซิล ซากดึกดำบรรพ์ของชายหาดโบราณและแหล่งทรายใกล้ชายฝั่ง และเนินทรายฟอสซิล พวกเขาพบลำดับอายุที่คล้ายคลึงกันในแต่ละเกาะ แต่ระดับความสูงแตกต่างกันไปตามละติจูด นี่หมายความว่าระดับน้ำเพียงอย่างเดียวไม่สามารถทำให้เกิดความผันแปรได้ ต้องคำนึงถึงการเคลื่อนตัวของแผ่นดินด้วย เมื่อนำการวัดทั้งหมดมารวมกันแล้ว พวกเขาสรุปว่าหมู่เกาะทางตอนเหนืออาจจมลงไปได้มากถึง 10 เมตรในช่วงระหว่างน้ำแข็ง ขณะที่เกาะทางใต้จมลงไปเพียง 6 เมตรเท่านั้น พวกเขารวมการค้นพบนี้เข้ากับแบบจำลองที่แตกต่างกันหลายร้อยแบบว่าการสะท้อนกลับของไอโซสแตติกของน้ำแข็งสามารถเดินทางผ่านโลกได้อย่างไร และแปลงการคำนวณเป็นระดับน้ำทะเลทั่วโลก สิ่งนี้ทำให้เกิดการประมาณการใหม่ที่ต่ำกว่า

Jacqueline Austermann ผู้เขียนร่วมนักธรณีวิทยาจาก Lamont-Doherty กล่าวว่า "สิ่งที่เราคาดการณ์ไว้สำหรับอนาคตหลายอย่างขึ้นอยู่กับสิ่งที่เราสังเกตจากอดีต ดังนั้นสิ่งนี้จึงส่งผลโดยตรงต่อการคาดการณ์ของเรา "ถ้าการประมาณการที่ต่ำกว่าของเราเป็นจริง ความหมายก็คือแผ่นน้ำแข็งจะตอบสนองต่อภาวะโลกร้อน แต่อาจไม่รุนแรงอย่างที่เราคิด"

สิ่งหนึ่งที่พบได้จากการศึกษา: หลักฐานสำหรับการประเมินระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้นมากในช่วงระหว่างน้ำแข็งสุดท้ายนั้นมาจากที่อื่นๆ มากมาย รวมถึงทะเลเมดิเตอร์เรเนียน มหาสมุทรอินเดีย และออสเตรเลีย ผู้เขียนของการศึกษาใหม่ให้เหตุผลว่าการวิเคราะห์ก่อนหน้านี้อาจอยู่บนพื้นฐานของสมมติฐานที่ผิดพลาดว่าแผ่นน้ำแข็งที่ครอบคลุมทวีปอเมริกาเหนือก่อน 128,000 ปีที่แล้วมีขนาดเท่ากันกับล่าสุด การศึกษาใหม่ชี้ให้เห็นว่าแผ่นน้ำแข็งก่อนหน้ามีขนาดเล็กกว่า และอาจส่งผลต่อการคำนวณที่ไซต์อื่นๆ การประมาณการก่อนหน้านี้อาจได้รับผลกระทบจากสมมติฐานเกี่ยวกับขนาดของแผ่นน้ำแข็งที่แยกจากกันซึ่งครอบคลุมสแกนดิเนเวีย ยุโรปเหนือ และรัสเซียตะวันตกเฉียงเหนือ

นอกจากนี้ อุณหภูมิที่อบอุ่นของ interglacial สุดท้ายเกิดขึ้นอย่างช้าๆ โดยการเปลี่ยนแปลงในทิศทางของโลกกับดวงอาทิตย์เป็นเวลาหลายพันปี และอาจไม่ส่งผลกระทบต่อทั้งสองขั้วพร้อมกัน Maureen Raymo ผู้ร่วมวิจัยด้านการศึกษา ผู้อำนวยการ Lamont-Doherty และคณบดีของ Columbia Climate School แห่งใหม่ กล่าวว่า นี่อาจหมายความว่าเมื่อบริเวณขั้วโลกบางแห่งสูญเสียน้ำแข็ง ภูมิภาคอื่นๆ อาจได้รับน้ำแข็งเพิ่มขึ้น สิ่งนี้จะช่วยปรับสมดุลของสิ่งต่าง ๆ และจำกัดการเพิ่มขึ้นของระดับน้ำทะเลทั่วโลก “นี่ยังเป็นคำถามอยู่ หุ่นจำลองแผ่นน้ำแข็งยังอยู่ในช่วงวัยเตาะแตะ” เธอกล่าว เธอชี้ให้เห็นว่าขณะนี้การปล่อยก๊าซคาร์บอนของมนุษย์ทำให้โลกร้อนขึ้นอย่างรวดเร็วและสม่ำเสมอกว่าในช่วงระหว่างน้ำแข็งครั้งล่าสุด ดังนั้นจึงไม่มีการรับประกันว่าจะมีบัฟเฟอร์ดังกล่าว “นั่นทำให้การนำผลลัพธ์ไปใช้กับวันนี้ยากขึ้น” เธอกล่าว " พูดง่าย ๆ ก็คือ "โอ้ เราแสดงให้เห็นแล้วว่าระดับน้ำทะเลไม่เลวร้ายนัก และนั่นก็ยอดเยี่ยมมาก" คำตอบที่ยากกว่า คำตอบที่ตรงไปตรงมามากกว่าก็คือ บางสิ่งอาจแตกต่างออกไปในตอนนั้น และเราไม่ชัดเจน”

การศึกษานี้ไม่ใช่กลุ่มแรกที่คิดค่าประมาณระดับน้ำทะเลที่ต่ำกว่าสำหรับช่วงระหว่างน้ำแข็งสุดท้าย เมื่อปีที่แล้ว การศึกษาที่นำโดยปีเตอร์ คลาร์ก จากมหาวิทยาลัยแห่งรัฐโอเรกอน ชี้ว่าระดับอาจสูงขึ้นในบริเวณใกล้เคียง 4 เมตร อย่างไรก็ตาม การศึกษานั้นอาศัยการสร้างแบบจำลองอย่างเคร่งครัด ไม่ใช่หลักฐานทางธรณีวิทยาใหม่ เช่นเดียวกับการศึกษาใหม่

Robert Kopp นักวิทยาศาสตร์ด้านสภาพอากาศที่มหาวิทยาลัย Rutgers ซึ่งผลงานของเขาได้รับการกล่าวขานอย่างกว้างขวางว่าเป็นหลักฐานสำหรับระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้นมากของ interglacial สุดท้ายกล่าวว่าการศึกษา "ควรสร้างแรงบันดาลใจในการประเมินที่สำคัญอย่างยิ่งของสิ่งที่เราเข้าใจ หรือสิ่งที่เราคิดว่าเราเข้าใจ เกี่ยวกับ interglacial สุดท้าย เนื่องจากมันอยู่บนพื้นฐานของภูมิภาคเดียว ฉันคิดว่ามันควรจะถูกมองว่าเป็นสมมติฐานทางเลือกสำหรับการประเมินที่มีอยู่ [แทน] มากกว่าเป็นการประมาณการใหม่ที่ดีที่สุด" เขากล่าวว่าขั้นตอนต่อไปคือการตรวจสอบภูมิภาคอื่นอีกครั้ง

นักวิจัยวางแผนที่จะทำเช่นนั้น และกำลังมองหาการประเมินไซต์ใหม่ในเดนมาร์ก ฝรั่งเศส อังกฤษ และแอฟริกาใต้อยู่แล้ว

โรเบิร์ต เดอคอนโต นักวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยแมสซาชูเซตส์ แอมเฮิร์สต์ ซึ่งศึกษาการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศขั้วโลก กล่าวถึงการศึกษานี้ว่า "ฉันเดาว่านี่ไม่ใช่คำสุดท้ายเกี่ยวกับระดับน้ำทะเล [สุดท้ายระหว่างน้ำแข็ง] ความไม่แน่นอนอยู่พอสมควร และความเป็นไปได้ของ ระดับน้ำทะเลที่สูงกว่า 1.2 เมตรยังคงอยู่"

สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ การรีบาวด์แบบไอโซสแตติกของน้ำแข็งยังคงทำงานอยู่ ในยุคน้ำแข็งปัจจุบันของเรา บาฮามาส ณ จุดนี้ดูเหมือนจะจมลงอย่างมองไม่เห็นเท่านั้น แต่นี่ไม่ใช่กรณีตามแนวชายฝั่งตะวันออกของสหรัฐฯ ในหลายพื้นที่ มหาสมุทรแอตแลนติกเพิ่มขึ้น 1 ถึง 2 มิลลิเมตรต่อปี ในเวลาเดียวกัน ชายฝั่งกำลังจมลงในปริมาณที่เท่ากัน ซึ่งเป็นปฏิกิริยาต่อการละลายของแผ่นน้ำแข็งที่อยู่ทางเหนือเมื่อหลายพันปีก่อน น้ำท่วมจากการสาปแช่งสองครั้งที่เกิดขึ้นสามารถเห็นได้ในหลายพื้นที่

ผู้เขียนคนอื่นในการศึกษา ได้แก่ William D"Andrea, Roger Creel, Michael Sandstrom และ Miranda Cashman, หอดูดาว Lamont-Doherty Earth ทั้งหมด; และ Alessio Rovere จากมหาวิทยาลัยเบรเมิน ปัจจุบัน เบลค ไดเยอร์ ประจำอยู่ที่มหาวิทยาลัยวิกตอเรีย ในรัฐบริติชโคลัมเบีย ประเทศแคนาดา การศึกษาได้รับการสนับสนุนจากมูลนิธิวิทยาศาสตร์แห่งชาติสหรัฐอเมริกา